CANIN KALEMİ

 Bugüne kadar ne kadar yanlış insanların ortamında yanlış insanların yanında hatta onları yanımda bulundurduğumu düşündüm de kendimi enayi sıfatını yakıştırmaktan başka bir şey bulamadım. Ne zaman bir yardım olduğunda, zor durumda kalacağımı bile bile yardıma koştuğum zamanlar oldu oysa kullanıldığımı fark edememişim. Boşa demiyorlar " Menfaat Dünya'sı " diye. Saflığımdan iyiliğimden kaybettiğimi söylüyorlar. Bunları inkar eden yok. Fakat benim hak ettiğim böyle insanlar böyle davranışlar mı? İnsanların hiç adaleti yok mu? Çevremde herkes çakal olmuş. O kadar yanlış insanlara kapımı açmışım ki bir yandan fazlasıyla pişman bir yandan yeteri kadar deneyim oldu. Herkese karşı saf duygularla yaklaşan insanların tek sorunu herkesi kendileri gibi sanmaları. İnsan ilk başta burada kaybediyor. İster aşk olsun ister arkadaşlık dostluk olsun. Öyle insanlar tanıyorum ki kardeş kardeşe kazık atıyor. İnsan artık ne diyeceğini bilmiyor. Pişman olduğumu söylemiştim lakin üzgün değilim.

 İlk zamanlar da tanıdığım çoğu insan zaman içinde neden değişiyor? Acaba bende mi bir sorun var? Benim yüzümden mi değişiyor? Ben mi sebep oluyorum acaba değişmesine? Ne zaman iyi bir arkadaş iyi bir dost (aşka girmeyelim) kazandım desem belli bir zaman sonra beni pişman edecek bir iş yapıyor. Bu bir davranış olur bir satış olur bir kazık olur, bir şeyler oluyor ve olan yine bize oluyor. Dostlar arasında paranın muhabbeti olmaz. Üstelik insanlar para yüzünden çok takışır bir birileriyle. Fakat aramızda para muhabbeti olmadığı halde nasıl oluyor da bu kadar soğutuyor beni kendisinden. Bu değişimi neye borçluyuz ki güvenmekle yaptığımız hatanın bedelini biz ödeyelim. Tabi ki insanlar her zaman en iyisini ister. İnsan, insanın bile en iyisini ister. Bu yüzden adam seçer. İlk zamanlar bizsiz yapamayanlar artık yanında barındırmazlar bile bizi. Artık biz onlar için hiçiz hatta yokuz. Öyle bir insan yok. Her şey heves meselesi. Nasıl bu kadar nankör olabiliyorlar. Sırf bazı konu

 Ben 3 yaşındayken kendi (müstakil) evimize taşınmıştık. Henüz orta okula geçmeden mahalleye bir aile taşınmıştı. Aile iki kardeşe sahipti ve ufak kardeşin adına Y diyelim. (İsim vermek istemiyorum.) Çok oynardık mahalle maçları yapardık. Zaten komşumuzdu onlar bizim aileler biri birini tanıyor falan derken ben 21 yaşıma Y arkadaş ise 22 yaşına geldi. Okulu bitirdikten sonra telefoncuda çalışmaya başladı. Telefon tamiri yapıyor. Uzun süre orada çalışmıştı. Artık işi öğrenmiş seviyeye gelmişti. Ramazan bayramından bir kaç gün önce telefonum bozulmuştu. Aslında ben bozmuştum. Ekranın sağ üst köşesi biraz aralıktı bende onu yapıştırmayı düşünmüştüm.Yapıştırmadan önce içindeki tozları silmek için ekranı yerinden çıkardım. Çıkarmaz olaydım. Ekrana bağlanan bir film var. İstemeden de olsa o filmi kopardım. Ekran kayboldu. Yani karanlık bir camdan ibaretti. Telefonum Sony Xperia Z3 Compact. İdarelik olarak başka (daha eski) bir telefon kullanmaya başladım. Sony'yi yaptırmak için