CANIN KALEMİ

Seni hatırlamak istemediğime inat seninle yaşıyor gibiyim Yüzüne gülen güneş gibiydim adeta oysa sen sıcağa sevmezdin Kollarında esaret yaşamak isterdim, kalbim sana müebbet Sen çölüme düşen bir su damlası kadar değerliydin Şimdi bütün olanlar hatıra Kim bilir bulunduğun gemi hangi limanlarda dolup taşar Gecelere sarılmış neşeme fenerdin sen Neşemi de götürdün fenerinle birlikte Şimdilerde aramıyorum bile seni bulayım Sen yokken bu şehir öyle kalabalık ki sanki yabancıyım Öyle sevmişim ki ne tarifi var ne tercümesi Gittiğin günden beri feryadlarım satırlarda dillenir Seninle en çok gözlerimiz benzerdi  Artık seni hatırlamaktan aynaya bakmaya korkuyorum Herkeste sen yoksun, bende herkes değilim Senden önce kıskanmak nedir bilmezdim Benden sonrada sevilmek nedir bilemezsin

 İnsanlar neden değişiyor? Neden hiç kimse tanıdığımız gibi kalmıyor? İnsanlar değişmek zorunda mı? Tanıdığım herkes mi bencil bu hayatta? Sevmek değer vermek ilgi göstermek hepsi bu insanlara fazla bence. Hatta bu insanlara ait bir kavram olamamalı bunlar. Arada ki bağı elimden geldiği kadar pürüzsüz bir şekilde yürütmeye çalışırken neden değişiyor bu insanlar? Ben ne yaptım? Ne suçum var? Bunu mu hak ediyorum ben? Üzülmeme neden olacak insanlarla dolu çevrem. Ailemden saydıklarım zamanında beni çok mutlu eden şimdide beni en çok üzenler genelde. Bu insanlar hiç mi geçmişi düşünmüyor? Ne halden ne hale sokuyorlar beni. Fakat insanlar bencil olmasın arkadaş yoksa benim gibi enayilere oluyor olan. İnsanın duygularını sömürür olmuş insanlar. Sadece onların kalbi var bizim ki taştan. Bize bir şey olmaz. Öyle garip ki insanoğlu sevmeye sevilmeye değer vermeye ilgiye ihtiyacı var. Bunlardan mahrum bırakırsan kimse senin olmaz lakin mahrum bırakmazsan bu seferde değişir. Tanıyamaz

 Yalanlar bize o kadar saf gelir ki hele ki yalandan iltifatlar yalandan sevgiler yalan aşklar... Bunların hepsi bize o kadar güzel görünür ki hemen gözlerimiz kapalı ve kollarımız açık bir şekilde o yalanlara doğru koşarız. Kaybedeceğimiz aklımızdan bile geçmez. Tabi asıl kaybeden kim olur? Yalanlara inanmak saf insanların işi değil yalan söyleyeni saf olarak görmesidir. Bu sayede asla ona karşı bir şüphe birikmez aklında. Güvenirsin... Sadece bir boşlukta kalacağını bilmeksizin güvenirsin, güvendiğin için pişman olacağını bilmediğin için güvenirsin. Her şeyin çok güzel olduğunu sanırsın. Hayatında her şey yolundadır. Evet gerçekten yolunda olduğunu sanırsın tabi canından çok sevdiğin insan seninle yolları ayırana kadar her şey yolundadır. Arkasına bile bakmaz gitmek için tereddüt bile etmez. Gözünü kırpmadan bir kere düşündüğünü ikinciye düşünmeden istediği gibi hareket eder. O zaman anlarsın ki bütün yaşananların hepsi birer yalanmış. Başından beri seni süslü hüzün