CANIN KALEMİ

Seni hatırlamak istemediğime inat seninle yaşıyor gibiyim Yüzüne gülen güneş gibiydim adeta oysa sen sıcağa sevmezdin Kollarında esaret yaşamak isterdim, kalbim sana müebbet Sen çölüme düşen bir su damlası kadar değerliydin Şimdi bütün olanlar hatıra Kim bilir bulunduğun gemi hangi limanlarda dolup taşar Gecelere sarılmış neşeme fenerdin sen Neşemi de götürdün fenerinle birlikte Şimdilerde aramıyorum bile seni bulayım Sen yokken bu şehir öyle kalabalık ki sanki yabancıyım Öyle sevmişim ki ne tarifi var ne tercümesi Gittiğin günden beri feryadlarım satırlarda dillenir Seninle en çok gözlerimiz benzerdi  Artık seni hatırlamaktan aynaya bakmaya korkuyorum Herkeste sen yoksun, bende herkes değilim Senden önce kıskanmak nedir bilmezdim Benden sonrada sevilmek nedir bilemezsin

 Hasretiz geçmişe, belki düne. Geçmişte daha mutluyduk belki daha zengin belki daha huzurlu belki çok aşık belki çok sevilen biriydik. Şimdi ise kocaman bir boşlukta karanlığın içindeyiz sanki. Kararsızlık bizi gölgeliyor. Bir ışık bekliyoruz, bir el bekliyoruz, birini bekliyoruz bizi kurtarması bize yol göstermesi için. Oysa ki farkında olmadan alıştığımız çamura daha çok saplanıyoruz. Herkesin hasret kaldığı bir takım yaşanmışlıkları, bir zamanı, bir dostu, bir aşkı, bir ailesi vardır. Belki de insanlığa hasretiz. Hatta hiç görmemiş kadar yabancılaşmış insanlık. Bir ağaç düşünün dört mevsimde de yaprak döken. Yapraklarına hasret kalan ağaç gibiyiz. Yapraksız ağaç eksik olur. İnsanda eksikliğini arar, eksikliklerine hasret kalır. Her zaman zorluklara göğüs germek lazım. Geçmişi düşünmek güzeldir fakat geçmişte takılı kalırsanız o zaman zayıf düşersiniz. Bırakın giden gitsin maziye karışsın. İnsanları değiştirmek sizin elinizde değil veya giden birini zorla döndüremezsiniz. Üzülmek gö