İÇİMDEN GEÇENLER

 Bugüne kadar ne kadar yanlış insanların ortamında yanlış insanların yanında hatta onları yanımda bulundurduğumu düşündüm de kendimi enayi sıfatını yakıştırmaktan başka bir şey bulamadım. Ne zaman bir yardım olduğunda, zor durumda kalacağımı bile bile yardıma koştuğum zamanlar oldu oysa kullanıldığımı fark edememişim. Boşa demiyorlar "Menfaat Dünya'sı" diye. Saflığımdan iyiliğimden kaybettiğimi söylüyorlar. Bunları inkar eden yok. Fakat benim hak ettiğim böyle insanlar böyle davranışlar mı? İnsanların hiç adaleti yok mu? Çevremde herkes çakal olmuş. O kadar yanlış insanlara kapımı açmışım ki bir yandan fazlasıyla pişman bir yandan yeteri kadar deneyim oldu. Herkese karşı saf duygularla yaklaşan insanların tek sorunu herkesi kendileri gibi sanmaları. İnsan ilk başta burada kaybediyor. İster aşk olsun ister arkadaşlık dostluk olsun. Öyle insanlar tanıyorum ki kardeş kardeşe kazık atıyor. İnsan artık ne diyeceğini bilmiyor. Pişman olduğumu söylemiştim lakin üzgün değilim. Fedakar ettiklerim için benden çıkan maddi ve manevi değerler için asla üzgün değilim. Enayi yerine koyulduğum için öfkeli olabilirim fakat insan geçmişine bakmadan geleceğine yön veremez. Geçmişine bakmayan önemsemeyen insan kaç yaşında olursa olsun yeni doğmuş bebek gibidir. Her şeyden bir haberdir. Sanki hiç bir şey yaşamamış gibidir. Aynı hataları tekrar yapar aynı kazıkları tekrar yer ve tekrar enayi yerine koyulur. Ben artık kime güvenebileceğimi bilmiyorum. En yakın arkadaşlarımla konuşurken bile zaman zaman işkilleniyorum. Malum güven kazanmak zordur fakat kaybetmek çok kolay.