HİSSEDİLEN YAZLNIZLIK

 Aramızda zaman zaman kendisini yalnız hisseden arkadaşlarımız var mıdır? Bilmiyorum. Fakat az da olsa kendisini yalnız hissetmeyen insanlar vardır. Bu duruma fazlasıyla tanık olmuşluğum var. Tabi yalnızlığı tek bir sınıfta izah edemeyiz. Herkes eksik olduğu ve yokluğunu fazlasıyla farkettiği şeylere, insanlara, aşklara, aileye, paraya, arabaya, özgürlüğe vs yaşamak istediklerine özlem duyar. Her özlem duyduğunda o kadar yalnız olduğu yüzüne vurur. İster istemez bir burukluk yaşar. Bir eksiklik bir boşluk olur o anda doldurulması imkansıza yakın olan. O zaman hayattan hayal ettiği beklentileri olmayacağını düşününde var olup aksine hayal ettiği hayattan beklentileri olacağını düşününde var. Bu durumda insana ne düşünüyorsa o durumu aksine çevirmeniz zordur. Ben mesela bu tip durumlarda çok değişik bir ruh haline bürünüyorum. Bazen kendimi tamamen savunmasız hissedip boş veriyorum her şeyi. Artık üstüme kaldıramayacağım bir yorgunluk biniyor ve bu beni her anlamda tüketiyor. Bazen ise öyle ruh haline bürünüyorum ki hayallerimi gerçekleştirdiğim hayattan beklentilerimin gerçekleştiği günleri o zamanı düşünüyorum. Yani bir taraftan bir tarafa savrulurken hayallerime tutunuyorum. Onlar bana güç veriyor o esnada ki yegane umudum oluyor. Bütün olumsuzlukların içinde yaşamış olduğumuz bu gezegende her zaman insanın geleceğe dair bir hayalleri olması gerektiğini düşünürüm. Ne olursa olsun insan asıl hayalleri elinden alındığı zaman yalnız kalır. Çünkü hayalleri onun için bir pusuladır.