Delirmek Üzereyim Galiba

 Son zamanlarda acayip bir şekilde moralim bozuk. Lakin neden bozuk bende bilmiyorum. Yani nedensiz bir şekilde moral bozukluğu yaşıyorum. Hiç keyfim yok. Pazar günü arabayla biraz otobana çıkıp hız yapayım diye düşündüm ama o da keyif vermedi. O kadar kötüydüm ki hiç denemedim bile. Arkadaşlar delirmek üzere miyim acaba. Çok samimi olduğum iki arkadaşım var. Bunlar aralarında ''Oğlum senin psikolojin bozuk'' deyip birbirlerini kızdırıyorlar şaka amaçlı. ''Aramızda tek benim psikolojim düzgün'' diyorum bende. Gel gelelim ben onlardan daha kötüyüm galiba. Psikoloji konusunda tedavi görmüş büyüklerim var. Geçenlerde muhabbet açıldı konuştuk biraz. Psikolojisi bozuk insanlar hasta olduklarını kabul etmezmiş. Bu lafı duyduktan sonra bir garip oldum. Psikolojim bozukta benim mi haberim yok. Bu muhabbetin üstüne birde morallerin çöküşe geçmesi üstelik nedensiz bir şekilde. İyice geldiler bana. Yalan yok dün galiba delirmekten korktum. Hatta bu gidişle delireceğimi düşündüm. Şu yaşıma kadar hiç böyle bir durum yaşamadım. Hiç bir şeyden zevk almıyorum diyemiyorum. Çalışmaktan yapacak bir aktivite kalmıyor. Yani durumlar dahada kötü. 

 Bu durumda sevdiğim insanların yanımda olması onlarla vakit geçirmem beni biraz olsun mutlu ediyor. Aksi halde işte çalışırken o kadar işe uzağım ki bazen dalıp gidiyorum işi ezbere yapıyorum. Kaşlarım çatılıyor lakin ben farkında bile değilim. Suratım asık. Çok düşünmekten mi bu haldeyim diye düşünüyorum bazen. Çünkü ben çok düşünürüm. Özellikle geleceğimi... Sürekli planlar yaparım iş ağırlıklı olarak. Kendimi geliştirmek istiyorum. Sınırlandırarak aynı çizgide yürümeyi düşünmüyorum. Ama çok düşünceden olamaz. Eğer öyle olsaydı bilim adamları deli olurdu heralde. Yani şu hayatta bir deli olmadığım kalmıştı. Yavaş yavaş kafayı sıyırıyoruz galiba. Bazen çoğu insana olur içini bir sıkıntı basar. Önceden bana oluyordu ara ara. Lakin bu sefer çok farklı günlerdir moralim bozuk keyfim yok hiç. Yani arabalara çok ilgi duyduğum halde araba kullanmak bile tatmin etmiyor beni. Pek duygusal bir insan değilim. Duygu konusunda güçlüyümdür. Hatta öyle ki çoğu arkadaşımdan çok ayrı bir yapıya sahibim bu konuda. Çünkü kolay kolay duygulanıp arabeske bağlamam. Hatta bir çok derdim oldu ve bir çoğunu en yakın dostlarıma bile anlatma gereği duymadım. Sanırım bu sefer eskisi gibi olmayacak. İçime attığım için mi diye düşünüyorum lakin anlatma gereği duysaydım zaten anlatırdım tıpkı şuan nasıl bir durumda olduğumu bu yazılara döktüğüm gibi.