CANIN KALEMİ

 Eskiden küçükken hiç bir şeyin farkında değildik. Okul zamanlarında veya ondan da öncesi. Bayramda anne babamla bayramlaşmaya giderdik akraba ziyareti komşu ziyareti falan. Yani mahalle mahalle gezerdik. Fabrikaya girdiğimden beri bayramları daha çok tatil niteliğinde değerlendirmeye başladım. Tabi bunun için hiç kimseyle bayramlaşmıyorum diyemem. Elbette ilk olarak bayramlaşıyorum. Geri kalan zamanı tatil olarak değerlendiriyorum. Çünkü fabrikada mavi yaka sınıfında bir işçiyim. Yani bir memur değilim. Dolayısıyla benim gibi çoğu işçinin gözlediği iki şey yıllık izin ve bayram tatilleri. Yani bayramı tatil olarak algılama konusunda ben tek değilim. Mümkün mertebe zamanı iyi değerlendirmek gerekiyor. Malum fabrikada anamız ağlıyor. Hani derler ya "Nerede o eski bayramlar" diye dillere pelesenk olmuş bir söz var. İşte şimdi bu söze kesinlikle hak veriyorum. Ayrıca eskiden daha çok para toplardım ben. Lisedeyken resmen cari açık oluştu. Şimdiyi zaten boş verin kim para verir ç

 İnsan bazı dönemlerinde özellikle sevdiği değer verdiği insanlar tarafından anlaşılmak ister. Biraz anlayış görmek ister. Lakin karşısında hiç tepki görmediği zaman bir üzüntü içinde bir burukluk yaşar. Çok yalnız hisseder kendisini. Konuşmanın bir anlamı olmadığını düşünür ve öylede yapar. Toplum içinde kalabalık artık onun için hiç bir şey haline bürünür. Bir yandan ağzını bıçak açmaz iken bir yandan hiç susmaz. Anlaşılmadığı için insanlarla değil sürekli kendisiyle konuşur. Çünkü yalnızlığında kendisiyle konuşması için bol bol zamanı vardır. Kendisiyle konuşup içini kemirdiği için toplum içinde suskun olur. Çünkü kendisiyle konuşmaktan insanlara sıra gelmez. En azından anlaşıldığını düşünen bir durum. Peki kendi kendini anlamayan ne yapacak? O kadar derine inersek şimdiye de çıkamayız.  Suskun insanlar sadece utangaç çekingen özgüven eksikliği yaşayan insanlar değildir. Belkide anlaşılmadığı için konuşmaz. Artık anlaşılmayı beklemekten yorulmuştur ve daha fazla yorulmak istemez.